Egemen güçlerin, kendilerinden olmayan ülke ve insanlara insanca yaşama hakkı tanımadığı, güçlülerin zayıfları ezip en temel ihtiyaçlarından mahrum bıraktığı bir düzenin içinde yaşıyoruz.

Din, dil ve ırk farklarının anlamını yitirdiği, “insan” kalmanın hem zor hem de hayati olduğu bir zaman dilimindeyiz. İnsan kalabilmek için mazlum ve mahrum olanın yanında yer almanın, insana el uzatmanın tek yol olduğu bir mecburiyetle karşı karşıyayız.

İnsanı merkeze alan, doğayı ve bütün mahlukatı bir emanet olarak görenlerin daha fazla gayret göstermesi gereken sancılı bir dönemin şahitleriyiz.

Sefer Derneği, Selahaddin Eyyûbî’nin Kudüs seferine çıkarken kendisine “Atının alnında zafer görüyorum.” diyen hocasına verdiği, “Biz seferden sorumluyuz, zaferden değil.” cevabını mihenk taşı olarak gören bir uluslararası yardım kuruluşudur.

Bütün insanları doyuramasak da bir çocuğun yatağa tok girmesini zafer olarak görecek bir seferin yolcusuyuz.

Çocukların yetim kalmasının önüne geçemesek de bir yetimin başını okşamanın, yetimlerin Rabbini razı edeceğine inanıyoruz.

Afrika’nın su sıkıntısını bütünüyle çözemesek de bir su kuyusunun bir köye hayat getirdiğini kardeşlerimizin gözlerinde görebiliyoruz.

Filistin’e kalıcı çözüm getiremesek de infakımızla, dilimizle ve dualarımızla kardeşlerimizin yanında olduğumuzu bütün dünyaya göstermemiz gerektiğini biliyoruz.

Fakirlerin, gariplerin, yetimlerin, mazlumların, afetzedelerin ve imkânsızlıklar sebebiyle eğitimden uzak kalanların yanında olmanın gerekliliğine inanıyor; bazen bir kişinin bütün dünyaya bedel olabileceğini bilerek, Hz. İbrahim’in ateşine su taşıyan karınca misali, büyük bir sorumluluk taşıyoruz.

Çünkü biz, seferden sorumluyuz…